მარიკა და
ნიკოლოზი
მოუსმინე ისტორიას
წაიკითხე
4 წლის ნიკოლოზი მშობლებთან და უფროს ძმასთან ერთად ცხოვრობს. ორივე ძმას აუტიზმი აქვს. ოჯახი გურიიდან თბილისში საცხოვრებლად 2 წლის წინ გადმოვიდა, რადგან ოზურგეთში აუტიზმის მქონე ბავშვების დაფინანსების პროგრამა არ არსებობს.
თბილისის საკრებულოს 2017 წლის 26 დეკემბრის დადგენილებაში ეწერა, რომ თუკი ბავშვი 1 წლის განმავლობაში იქნებოდა დედაქალაქში რეგისტრირებული, ის შეძლებდა "აუტიზმის სპექტრის დარღვევის მქონე ბავშვთა რეაბილიტაციის ქვეპროგრამაში" ჩართვას. 2018 წლის მაისში თბილისის მერიამ, მშობლების წინასწარი გაფრთხილების გარეშე, დადგენილება შეცვალა და ერთი წელი სამ წლად გადააკეთა. ამ ცვლილების გამო ნიკოლოზი პროგრამაში ჩართვას და სერვისის მიღებას მინიმუმ ორი წელი ვერ შეძლებს. ამის შემდეგ ის ჩაეწერება ე.წ. "მომლოდინეთა სიაში", საიდანაც პროგრამაში რიგითობის მიხედვით ხვდებიან. მომავალში ნიკოლოზის დაფინანსება თერაპიის ცენტრებში ადგილების რაოდენობასა და ქვეპროგრამისთვის გამოყოფილ ბიუჯეტზეა დამოკიდებული.
"ნიკოლოზი კარგავს
ყველაზე მნიშვნელოვანს,
განვითარების შანსს"
“ბავშვს 3 წლის ასაკში დაუდგინა დიაგნოზი აუტიზმი, შესაბამისი ქულით. თბილისში ვართ ნაქირავებში. ბავშვების გამო წამოვედით გურიიდან. ჩემს შვილს სექტემბერში, 10 სექტემბერს ზუსტად, უსრულდებოდა ერთი წელი რეგისტრაციის და მაშინვე ჩვენ ვისმებოდით მომლოდინეთა სიაში. იქიდან გამომდინარე, რომ მაშინ ნიკოლოზი იყო 3 წლის და, ეს ძალიან პატარა ასაკია, მალევე ჩაერთვებოდა პროგრამაში. მაგრამ, მოხდა ისე, რომ, ეს კანონი შეცვალეს. ჩვენ არ ვიყავით ინფორმირებულები არანაირად.
დაგვყავდა თერაპიებზე თვითდაფინანსებით. თერაპიები საკმაოდ ძვირია, 1 საათი - 30 ლარი. ბავშვს, მაქსიმუმ რომ შედეგი ჰქონდეს, წესით და რიგით 40 საათი მაინც უნდა იყოს დატვირთვა თვეში. მაგრამ ეს შეუძლებელია.
"ნიკოლოზი დავუშვათ რომ ვატარო, რაღაც მინიმუმ თერაპიები ჩავუტარო, 550 ლარი უნდა გადავიხადო ერთ თვეში. სადღაც ერთი წელი ვატარეთ და ძალიან კარგი შედეგი წამოვიდა. ნიკოლოზი საერთოდ არ მეტყველებდა აბსოლუტურად. ქცევითი პრობლემებიც ჰქონდა. საზოგადოებაში არ შეეძლო მოქცევა, ანუ ღიზიანდებოდა, კომუნიკაციაც უჭირდა. იმდენად კარგი შედეგი ჰქონდა ამ ერთ წელიწადში და იმდენად პროგრესული იყო ეს თერაპიები მისთვის, რომ ერთბაშად წამოვიდა ყველაფერი. როგორც კი ეს თერაპიები შეჩერდა, მერე ბავშვიც გაჩერდა, პროგრესი შეჩერდა.
პროგრესული ბავშვია, აქვს მონაცემები, რომ გამოკეთდეს და ძალიან ვნერვიულობ, რომ ვერ ვუწყობ ვერანაირად ხელს. არ ვიცი, ეს შეუძლებელია რაღაც სახელმწიფოს დახმარების გარეშე."
"ნიკოლოზი კარგავს ყველაზე მნიშვნელოვანს, განვითარების შანსს.
არ გვაქვს ჩვენ მშობლებს იმის უფლება, რომ უკან დავიხიოთ და არ ვიბრძოლოთ. ეს არ არის მარტო ჩემი შვილის პრობლემა. ეს არის ძალიან ბევრი ბავშვის პრობლემა. ბევრი იყო ესე, ელოდებოდა, ძალიან დიდი იმედი ჰქონდათ და პროგრესის მოლოდინში იყვნენ, მაგრამ არაფერი შედეგი არ ექნებათ ამ ბავშვებს, თუ ისევ ეს კანონი არ შეიცვლება და არ გახდება ერთი წელი.”